SAÍA A SEREA

SAÍA A SEREA

Saía a serea
con saia de mar.
Saía a serea,
cantando un cantar.

Saía a serea
con saia salgada,
cabelos de noite
e escama dourada.

Saía a serea
no mar do coído,
con tres margaridas
nun peto escondido.

Saía a serea
dun fondo castelo,
levaba unha cuncha
prendida no pelo.

Saía a serea
con moito esplendor,
saía soíña
buscando un amor.

E andaba ós menceres
cantando baixiño,
montada no lombo
dun mouro golfiño.

Que nade, que nade
a linda serea,
que teza mil ondas
en cada marea.


Que teza mil ondas,
que enfeixe cantares
para os mariñeiros
que sucan os mares.


Ana Mª Fernández