DEIXA O BARCO NAVEGAR

DEIXA O BARCO NAVEGAR

Deixa o barco navegar,
que hoxe che vai a traguer
un peixiño de cristal....

Ti e mais eu, miña nena,
andamos a brincar
ás casiñas na praia
e aos navíos no mar.

As casas son de cuncha,
os barcos de papel,
e ti e mais eu seremos
feitos de nacre inxel.

Axiña que as botamos
as barcas se asolagan....
Ai, Dios, que brincadeira
iste brincar das vagas!

Logo vimos para terra
reparar nosas chouzas.
Todas se derrubaron,
unhas enriba das outras!

Que ledo é, miña nena,
traballar para res,
facer casas de cunchas
e barcas de papel.


E, cando na noitiña,
xa cansos de brincar,
che apreixe nos meus brazos
para che acocorar,

cantarche manseliño
a historia dun amor
que non se vai ao fundo
porque o goberna Dios.


ÁLVAREZ BLÁZQUEZ