A LÚA CHOVE NO RÍO.

A LÚA CHOVE NO RÍO
E NAS SOMBRAS DAS FERIDAS
QUE ÁS PERSOAS INOCENTES
ESTÁ A DEIXARLLE A VIDA.

A LÚA CHOVE NO RÍO
E NUNCA, NUNCA SE AFOGA,
PORQUE CHOVE CON LEDICIA
E ACARIÑA, E MESMO, XOGA.

A LÚA CHOVE NO RÍO
E BICA NO CORAZÓN
E TODOS AQUELES SERES
QUE PERDEN A SÚA VOZ.

A LÚA CHOVE NO RÍO
E NO CORPO DOS MENIÑOS
QUE VAGAN DE RÚA EN RÚA
NA BUSCA DUN ALOUMIÑO.

(Antonio García Teijeiro. Chove nos versos)

CHOIVA DE LÚA.

CHOIVA DE LÚA,
AUGA DE PRANTO,
LAZOS QUE MOLLAN
CADA RECANTO.

CHOIVA DE LÚA,
AUGA DE ESPELLO,
PINGAS QUE ESVAEN
OS PESADELOS.

CHOIVA DE LÚA,
AUGA DE ARROLO,
AIRE QUE CONTA
CONTOS DE LOBOS.

CHOIVA DE LÚA,
AUGA DE VERSOS LIÑAS
QUE VOAN
POLO UNIVERSO.

CHOIVA DE LÚA,
LÚA DE RISAS,
RISAS DE VIDRO
VIDRO DE BRISAS.

(Antonio García Teijeiro. Chove nos versos)

HAI UNHA ILLA LOUBADA

HAI UNHA ILLA LOUBADA

Hai unha illa loubada

Alá no fondo do mar.

Ten bois da color do tempo

E pastoras de cristal.

Ten un río de paxaros

Que desemboca en canción.

Paxaros mornos de illa

Con os seus niños no sol.

Ten lúa nova e crecente

E ollos para decir ai lá!

A boca tena pechada

Para vendimas de sal.

E ten un cabelo novo,

Ai amor! Qué pelo ten.

Cheiro profundo de alga

E sabor limpo de mel.

ÁLVARO CUNQUERIO

VERDE ESTÁ O MAR

VERDE ESTÁ O MAR

Verde está o mar cando o miro
polo cadro da ventá:
pelo verde, verde peito,
ollos verde mazá:
por un val do seu costado,
ráchalle unha barca o sal,
mil peixes descoñecidos
berran sen poder berrar.
Sangue no ronsel de escumas,
branco sangue, sangue real.
Rompéndolle o corpo verde
aquel barco vai pescar.


Ana Mª Fernández

PERGUICE

PERGUICE

Polos anzos de Sampaio
fita o sol de ista mañán:
quer mirar as illas Cíes,
mais nos as pode mirar.

Érguete, sol perguiceiro,
érguete, que é tempo xa:
debalaron os arrolos
agarimosos do mar,
que o berce da lúa chea
xa está canso de arrolar.

Érguete, sol perguiceiro,
érguete, que é tempo xa;
que fuxa a neboa agoirenta
e cante o merlo lanzal.

Érguete, sol perguiceiro,
que teño de ir a pescar!....

ÁLVAREZ BLÁZQUEZ

DEIXA O BARCO NAVEGAR

DEIXA O BARCO NAVEGAR

Deixa o barco navegar,
que hoxe che vai a traguer
un peixiño de cristal....

Ti e mais eu, miña nena,
andamos a brincar
ás casiñas na praia
e aos navíos no mar.

As casas son de cuncha,
os barcos de papel,
e ti e mais eu seremos
feitos de nacre inxel.

Axiña que as botamos
as barcas se asolagan....
Ai, Dios, que brincadeira
iste brincar das vagas!

Logo vimos para terra
reparar nosas chouzas.
Todas se derrubaron,
unhas enriba das outras!

Que ledo é, miña nena,
traballar para res,
facer casas de cunchas
e barcas de papel.


E, cando na noitiña,
xa cansos de brincar,
che apreixe nos meus brazos
para che acocorar,

cantarche manseliño
a historia dun amor
que non se vai ao fundo
porque o goberna Dios.


ÁLVAREZ BLÁZQUEZ

ONDAS DO MAR

ONDAS DO MAR

Ondas do mar,
verdes ondas,
altas, baixas,
longas,
fondas;
ondas cun facho de escuma,
ondas que buscan fortuna,
ondas que son latriqueiras
e de ribeira en ribeira
saltan en máxicas dunas;
ondas que bican os fondos
e remontan altos tombos,
ondas que estralan,
que brúan;
ondas con dedos de chamas,
ondas que abraian e aclaman,
ondas que xuntan areas,
ondas que contan fazañas,
ondas que erguen montañas,
ondas do Sur e do Norte,
ondas que esconden a Vida,
ondas que tecen a Morte,
ondas pequenas, mainiñas,
ondas que cobren o mundo.
Moradoras da mariña,
mensaxeiras do profundo.


Ana Mª Fernández

CABALEIRO DO MAR.

CABALEIRO DO MAR

Cabaleiro do mar, fun cabaleiro
dun castelo de estrelas desvalidas,
entre cachóns de anémonas perdidas
entre cinzas que afloran no salseiro.

Cabaleiro do mar, fun cabaleiro,
na galera de mans esvaecidas,
entre bágoas de sal esmorecidas,
amarrando o puntal do mastroeiro.

Cabaleiro do mar; de pés mollados,
entre alfanxes sombríos, ondulados,
de azagaia sutil e nacarada.

Cabaleiro de soño e de serea
tumbado no devalo da marea
sen pavés, sen loriga e sen espada.

ALEXANDRE NERIUM

SAÍA A SEREA

SAÍA A SEREA

Saía a serea
con saia de mar.
Saía a serea,
cantando un cantar.

Saía a serea
con saia salgada,
cabelos de noite
e escama dourada.

Saía a serea
no mar do coído,
con tres margaridas
nun peto escondido.

Saía a serea
dun fondo castelo,
levaba unha cuncha
prendida no pelo.

Saía a serea
con moito esplendor,
saía soíña
buscando un amor.

E andaba ós menceres
cantando baixiño,
montada no lombo
dun mouro golfiño.

Que nade, que nade
a linda serea,
que teza mil ondas
en cada marea.


Que teza mil ondas,
que enfeixe cantares
para os mariñeiros
que sucan os mares.


Ana Mª Fernández

O MAR

O MAR

Ti nunca viche-lo mar
cos seus berros bruadores,
coas súas escumas de prata,
cos barcos e os pescadores.

- ¿Ti nunca viche-lo mar
a tecer e a destecer
ondas azues que van
á praia mansa morrer?

- ¿E ti non sabes que o mar
é unha inmensa longura,
auga e ceo, ceo e auga,
maxestade e fermosura?


- ¿Ti nunca víche-lo mar?
¿E sabes que non repousa?
- ¡Se nunca viche-lo mar
non viches ningunha cousa!

Manuel María

GALICIA

GALICIA

Galicia docemente
está ollando o mar:
¡ten vales e montanas
e terras para labrar!

Ten portos, mariñeiros,
cidades e labregos
¡cargados de traballos,
cargados de trafegos!

Galicia é unha nai
velliña, soñadora:
¡na voz da gaita rese,
na voz da gaita chora!

Galicia é o que vemos:
a terra, o mar, o vento...
¡Pro hai outra Galicia
que vai no sentimento!

Galicia somos nós:
a xente e mais a fala
¡Si buscas a Galicia
en tí tés que atopala!

Manuel María

PATRIA DO MAR

PATRIA DO MAR

Patria do mar, e como vén o vento
de salitre e laído de arroaces,
e como el é de peixes e de fugaces
figuracións de mar en movemento.

Patria do mar, e como a lonxanía
nos calexóns penetra e se peneira,
como entra en cada casa mariñeira
cun ancho recender a marusía.

Patria do mar, e como brilla a danza
das gaivotas xirando harmoniosas
sobre as ondas á beira do alborar,

e como verde musgo da lembranza
resplendece nas pedras nemorosas
da cidade que se ergue cara ó mar.

DARÍO XOHAN CABANA

DORNA

DORNA

Sobre as ondas do mar, baixo do vento,
vai a dorna peneira que peneira,
e a gaivota que vaga vagaceira
non é máis grácil, non, nin ten máis tento.

Non é máis espilida e mariñeira
nin lizgaira sardiña nin famento
golfiño brincador que vai atento
do cardume de xarda viaxeira.

E corre polas ondas e retorna
sobre de si, sumisa á man humana,
e acanéase e baila e non se entorna,

cousa linda movéndose galana
na crista do abalar, preciosa dorna
onde un home libérrimo se afana.

DARÍO XOHAN CABANA

VEIRAMAR

VEIRAMAR

Veira da mar, noite mesma.
No lombo do ceo, escamas
de bulideiras estrelas.

Lúa poñente. Gadaña
sanguiñosa boca aberta
agoreira, esfameada.

Lóstregos na lonxanía.
Ollo chuscalleiro o faro,
voltando, mira que mira.

Un pino tece unha coita.
Chirlatexa un mouricego.
A mar nos penedos rosma.

Falan os arbres ao vento.
Pola veiramar bogando
van as barcazas do medo.

As sombras dos malfalados,
os mortos polos feitizos
que non foron soterrados.

BLANCO AMOR